Alpe d'Huez

11 september 2008

Beklimming van de Alpe d’Huez 1830 m.

Op de camping Le Cascade gonst het activiteiten van wielerliefhebbers om vandaag de “Hollandse Berg” te beklimmen.

Zo ook ik. Om 9 uur vertrek ik van de camping "Le Cascade" om eerst de benen wat op temperatuur te brengen op het vlakke.

Het weer is goed. Een benauwd zonnetje en wat stapelwolken.

Na enkele kilometers besluit ik tot de klim.

Door diverse mannen, die al meerdere malen de Alp hebben beklommen krijg ik vele tips.

Langzaam beginnen op de “triple” in een laag tempo, want zoals bekend is, zijn de eerste kilometers zéér steil, en dat klopt ook, want ondanks de adviezen, rijd ik al snel in het “rood” en voel ik de verzuring toe slaan. Op m’n teller zie ik dat mijn snelheid rond de 7 á 8 km per uur is.

Het geeft je een gevoel dat je bijna stil staat, alleen de witte strepen op de weg zijn je vriend. Bij elke passering van zo’n streep merk je toch dat je omhoog gaat. Het is zwaar; zéér zwaar, moet ik bekennen, zeker voor een Hollandse jongen die alleen maar “vals plat” kent en vlakke polderwegen.

Na een kilometer of 5 besluit ik even rust te nemen, m’n hartslag te laten zakken, wat te drinken, en een foto maken van het vergezicht, want ik was al aardig hoog.

Op de fiets stappend merk je als het ware steeds alsof je tegen een muur rijdt, nergens even vlak, alleen als je de bochten aan de buitenkant neemt. Vanwege het verkeer is dit niet altijd mogelijk. Door de lage snelheid trek je soms het voorwiel omhoog waardoor je gaat slingeren.

Het is psychologisch ook lastig, want na elke bocht denk je, straks, na de volgende bocht wordt het misschien vlakker, maar dat is valse hoop.

Na nog enkele keren van de fiets te zijn geweest zie ik het bordje van “nog” 4 kilometer naar de finish. Ongetwijfeld kennen we allen de aankomst van de Tour de France en zien dan de huizen van het dorp Huez. Maar dan ben je er nog niet. Hier gaat de weg 10% of meer stijgen en dat is als je kapot zit geen feestje.

Alles doet pijn, vooral je benen en luchtwegen. Drinken en nog eens drinken, maar het pakken van je bidon doet je slingeren vanwege de lage snelheid.

Eindelijk ben je dan boven, en volslagen onbekende wieler liefhebbers applaudisseren voor je omdat je over de streep bent.

Eerst drinken en dan rusten. Foto maken en dan de afdaling.

Een fantastische beleving, wel gevaarlijk vanwege het verkeer, en in de haarspeldbochten niet een te hoge snelheid aanhouden en goed op het overige verkeer letten. Het duurt, ondanks de hoge snelheid in de afdaling, toch een flinke poos voordat je weer in Bourg d’Oisans bent. (66,7 km was mijn hoogste snelheid in de afdaling)

Het is toch zo’n 15 kilometer afdaling, te meer een reden om trots te zijn dat je hier omhoog bent gereden. Morgen wéér ?, Nee, eerst even bijkomen !

Ariën Beersma

Frankrijk 2008

Ook beklommen tijdens deze vakantie;

Annecy – Col de Tamié 1540 m

Gap - Station de Realion 1751 m

11 september 2008.